• Beschrijving
• Samenstelling
• aanbevelingen voor gebruik>

De tripeptide glycy-histidyl-lysine (GHK) is een klein molecuul dat bestaat uit drie korteketen aminozuren. Het komt voor in biologische vloeistoffen in de vrije vorm of in de vorm van een complex in combinatie met het ion Cu2+ (GHK-Cu).

Men vermoedt dat de concentratie in het bloed tussen 20 en 25 jaar ongeveer 200 µg l- 1 bedraagt, maar dat dit na ons 60e levensjaar daalt tot 80 µg l−1.

Het therapeutische vermogen is enorm: het is in staat een groot aantal biologische activiteiten uit te voeren die gerelateerd zijn aan veroudering en aan behandelingen van de huid. Het werkingsmechanisme berust op de her-configuratie van de normale genenexpressie, en wel op een wijze die overeenkomt met de genenexpressie van jonge en gezonde personen.

Wat zijn de effecten van GHK op veroudering?

Vandaag de dag weten we dat veroudering en de daaraan gerelateerde ziekten voortkomen uit de geleidelijke aftakeling van de kwaliteit en het afgenomen gebruik van het genoom (oftewel ons genenstelsel). Naarmate we ouder worden, zien we een afname van de activiteit van de genen die belast zijn met het repareren van afwijkingen. Daarnaast zien we een toename van de genen die betrokken zijn bij ontstekingen en bij de vernietiging van weefsels (1).

De wetenschap heeft lange tijd getracht te ontdekken welk mechanisme nu exact verantwoordelijk was voor de veroudering, maar in werkelijkheid hebben we niet met een enkel mechanisme, maar met een groot aantal verschillende mechanismen te maken. Duizenden genen in ons lichaam staan bloot aan het verouderingsproces.

GHK is uitermate geschikt voor deze problematiek omdat het in staat is de activiteit van ontelbaar veel genen opnieuw te configureren. Sterker nog: de stof is in staat de activiteit van de genen op zodanige wijze te corrigeren dat deze weer lijkt op de activiteit zoals we die zien bij jonge mensen.

Dit kan een enorme stap vooruit betekenen als het gaat om de preventie en de behandeling van aandoeningen die gerelateerd zijn aan de veroudering, zoals kanker, de ziekte van Alzheimer, aandoeningen van het netvlies, atherosclerose, etc.

Waar komt GHK-Cu vandaan?

GHK is ontdekt door onderzoekers die het bloed van jonge mensen wilden vergelijken met het bloed van mensen van 50 jaar en ouder. Ze ontdekten dat het bloed van de jonge mensen de aanmaak van fibrinogeen leek te remmen, een eiwit dat betrokken is bij tal van pathologische processen. Toen ze dit nader onderzochten, ontdekten ze dat GHK de actieve factor achter dit fenomeen was.

Nadat ze dit ontdekt hadden, zijn er tientallen studies uitgevoerd waaruit bleek dat dit eenvoudige molecuul in staat was de littekengenezing te verbeteren, het weefselherstel te bevorderen (met name in de huid, de hoofdhuid, de botten en de lever), de aanmaak van collageen, decorine en glycosaminoglycanen te bevorderen, de angiogenese en neurogenese te stimuleren, en dat het in staat was op te treden als antioxidant en ontstekingsremmer (2-4)...

Welke weldadige effecten heeft GHK?

Hoe kan een dergelijk, relatief eenvoudig molecuul zoveel zaken beïnvloeden? GHK blijkt de expressie van maar liefst 32% van de genen te beïnvloeden, wat gezien mag worden als een significante werking (5). In een recent onderzoek werd GHK middels een digitale analyseprocedure uit 1309 andere biologisch actieve moleculen geselecteerd als molecuul dat het beste in staat was de activiteit van 'zieke' genen opnieuw op te starten. Door dit regulerende vermogen is de stof in staat zijn invloed uit te oefenen op de volgende zes gebieden:

1) Het onderdrukken van de fibrinogeenaanmaak

Fibrinogeen is een eiwit dat in ons bloedplasma omgezet wordt in fibrine. Het is een ontstekingsbevorderend eiwit. De concentratie fibrinogeen in ons bloed is bij personen die aan hart- en vaatziekten lijden een goede indicator voor de overlijdenskans (6-7). De stof beïnvloedt de stugheid van de bloedvaten en de viscositeit van het bloed, waardoor de bloedcirculatie vertraagt.

GHK remt de expressie van de genen die gerelateerd zijn aan de aanmaak van fibrinogeen. Dit leidt er weer toe dat de aanmaak van pro-inflammatoire cytokines, zoals IL-6 geremd worden. Ook IL-6 reguleert de aanmaak van fibrinogeen (8).

Potentieel gerelateerde aandoeningen: hart- en vaatziekten, CVA, myocardinfarct.

2) De activering van het proteasoom

Een proteasoom is een gigantische celstructuur die belast is met de vernietiging van beschadigde eiwitten in cellen. Hierdoor wordt voorkomen dat deze beschadigde eiwitten zich ophopen in de cellen en er een chaos ontstaat die schadelijk is voor het algehele functioneren van het lichaam. De opeenhoping van misvormde eiwitten is een verschijnsel dat typerend is voor de veroudering, maar ook voor het ontstaan van bepaalde ziekten, zoals de ziekte van Alzheimer. Doordat GHK in staat is de expressie van 41 genen te beïnvloeden die gerelateerd zijn aan de werking van het proteasoom (9-10), zou het de effecten van de veroudering kunnen vertragen (11).

Potentieel gerelateerde aandoeningen: neurodegeneratieve ziekten.

3) De activering van genen die gespecialiseerd zijn in DNA-herstel

Men schat in dat het DNA in de cellen dagelijks 1000 tot 1 miljoen beschadigingen oploopt. Deze beschadigingen worden vooral veroorzaakt door omgevingsfactoren. Denk daarbij aan UV-straling, vervuiling, stress, etc. Gelukkig beschikt het lichaam over complexe herstelsystemen die bij alle ontstane afwijkingen repareren.

Naarmate de tijd vordert, stapelen de fouten die ontsnapt zijn aan dat herstelsysteem zich op. Hierdoor raakt de activiteit van de herstellende genen verstoord. Een falend herstelsysteem is zonder enige twijfel gerelateerd aan het aftakelingsproces: het zorgt ervoor dat er steeds meer afwijkingen kunnen ontstaan en het opent de weg voor het ontstaan van kanker (12-13). GHK herstart en versterkt de activiteit van 47 genen die betrokken zijn bij de reparatiesystemen. Het lijkt daarmee de efficiëntie van het herstel te bevorderen.

Potentieel gerelateerde aandoeningen : kanker.

4) De activering van genen die betrokken zijn bij het proces van antioxidatie.

De vrije radicalen die ontstaan door de normale werking van het lichaam of die in het lichaam komen door omgevingsfactoren (zoals alcohol of vervulling) zijn in staat schade te veroorzaken aan het DNA, aan de celmembranen of aan de eiwitten in het lichaam. Het lichaam heeft dan ook een antioxidatief systeem nodig dat de vrije radicalen kan bestrijden, waardoor de schade aan het lichaam tot het minimum wordt beperkt.

Naarmate we ouder worden, of naarmate verschillende pathologische processen de overhand krijgen, raakt de balans tussen de antioxidatieve stoffen en de vrije radicalen verstoord. Het overgrote deel van de vrije radicalen veroorzaakt oxidatieve stress (14), een verschijnsel dat gerelateerd is aan atherosclerose, kanker, staar, de ziekte van Alzheimer en aan andere pathologische omstandigheden die ontstaan tijdens het verouderingsproces.

GHK zou 14 genen stimuleren die gerelateerd zijn aan de antioxidatieve systemen. Bovendien zou GHK de expressie van 2 genen remmen die gerelateerd zijn aan oxidatie.

Potentieel gerelateerde aandoeningen : de meeste aandoeningen die gerelateerd zijn aan het verouderingsproces.

5) Beheersing van de genen die betrokken zijn bij kanker

In 2010 toonde een wetenschapsteam aan dat er 54 genen betrokken waren bij de meest agressieve vorm van darmkanker (15). Ze toonden aan dat GHK en securinine mogelijk de enige stoffen waren die de differentiële expressie van de genen zouden kunnen beïnvloeden.

GHK zou met name in staat zijn de controlesystemen te reactiveren die verantwoordelijk zijn voor de zelfvernietiging van kankercellen. Het zou daarvoor 6 van de 12 genen kunnen activeren die betrokken zijn bij de zogenaamde 'apoptose' (zelfvernietiging van de cel).

Potentieel gerelateerde aandoeningen : kanker.

6) De reparatie van weefsels

GHK lijkt eveneens in te werken op het herstel doordat het invloed uitoefent op de groeifactoren van de superfamilie TGF-β (Transforming growth factor beta). De werking van GHK lijkt met name in de laatste fase van de littekenvorming het grootst te zijn, oftewel in de remodelleringsfase.

De behandeling van verschillende dieren met GHK heeft aangetoond dat het proces van littekenvorming effectief gestimuleerd werd (16-19).

Potentieel gerelateerde aandoeningen : huidproblemen, problemen met de hoofdhuid, leverproblemen, maagproblemen, etc.

Wat is genenexpressie precies?

Een levende cel heeft wel iets weg van een orkest. Zodra de dirigent zijn stokje omhoog houdt en begint met een serie complexe bewegingen, begint een aantal musici fervent het stuk te spelen, terwijl anderen met hun bijdrage wachten tot een bepaald moment. De muzikanten bespelen hun instrument met een wisselende intensiteit. Het geheel wordt perfect gecoördineerd zodat er een schitterende symfonie ontstaat die het publiek in verrukking brengt.

Kijken we weer even naar een cel, dan kunnen we ook hierbij zeggen dat een cel meestal niet al zijn genen tegelijkertijd en met een zelfde intensiteit gebruikt. Dankzij zeer nauwkeurige en complexe mechanismen maakt de cel uitsluitend gebruik van die genen die op dat specifieke moment de beste oplossing bieden voor de ontstane situatie. De expressie van de genen is dus op elk moment anders, bijvoorbeeld wanneer iemand iets eet of wanneer iemand zich voorbereidt om te gaan slapen, wanneer iemand ziek wordt of wanneer iemand momenten van intensieve stress doormaakt.

Jammer genoeg is de coördinatie en de harmonie tijdens het proces van de genenexpressie niet altijd optimaal, met name wanneer het lichaam ouder wordt. Wanneer de expressie van genen niet normaal verloopt, kan het lichaam ernstig in onbalans raken en kunnen er ziekten ontstaan, zoals kanker. Het kan voorkomen dat sommige buitengewoon nuttige genen niet meer tot expressie worden aangezet, terwijl andere, schadelijke genen juist overmatig tot expressie worden gebracht.

Hoe kan een bepaalde stof de genenexpressie beïnvloeden?

Een willekeurige menselijke cel zal waarschijnlijk slechts 20% van zijn genen tegelijkertijd tot expressie brengen. Bij cellen die in hoge mate gespecialiseerd zijn, zoals spiercellen of zenuwcellen, ligt dat getal nog veel lager. Toch bevat elke cel exact dezelfde genen. Het verschil tussen de verschillende soorten cellen is dus niet te wijten aan de aanwezigheid van verschillende genen, maar aan de differentiële expressie van deze genen. Hierdoor kunnen cellen met een identieke genoom verschillende genen tot expressie brengen.

Deze expressie wordt aangestuurd door moleculen die de cel 'aangeven' voor welke genen de expressie op een bepaald moment gestart dient te worden.GHK behoort tot de groep van moleculen met deze werking. Hoe werkt het? De meeste moleculen verbinden zich, net als GHK aan de receptoren die zich op het oppervlak van de cel bevinden. Ze gaan zelf nooit de cel binnen, maar ze kunnen de genenexpressie indirect reguleren doordat ze een transductieproces op gang brengen. Dit proces kan leiden tot de activering, repressie of versterking van de genenexpressie.

De stoffen 'verplichten' de cel als het ware om tot de expressie van bepaalde genen over te gaan, hetgeen zich vertaalt in wijzigingen die op cellulair en zelfs op fysiologisch niveau waarneembaar zijn.

De vormen van GHK-Cu

GHK-Cu heeft in ons lichaam een zeer korte levensduur, dat wil zeggen ongeveer een uur. Deze tijdsinterval is echter voldoende om actief te kunnen zijn. GHK is immers een klein molecuul dat snel kan bewegen in de extracellulaire ruimte en dat binnen afzienbare tijd toegang heeft tot de receptoren van de cellen.

Daar staat tegenover dat de klassieke inname van GHK in de vorm van capsules maar weinig effecten teweegbrengt in het lichaam, aangezien GHK extreem gevoelig is voor de werking van carboxypeptidase (20), een enzym dat voorkomt in de darm. Men vermoedt dan ook dat de meeste GHK-Cu-moleculen niet meer intact zijn als ze de darmwand passeren (21-22). Om die reden werken wetenschappers voornamelijk met injecties, met liposomale tabletten of met tabletten voor onder de tong.

GHK biedt op therapeutisch vlak een onvoorstelbaar voordeel ten opzichte van veel andere producten waarvan beweerd wordt dat ze dezelfde werking hebben: de effecten van de modulering van de genen corresponderen met de ontdekkingen die men heeft gedaan tijdens in vivo-testen, oftewel: testen die in een reële, levende situatie zijn uitgevoerd.

Referenties

1. C. Franceschi and J. Campisi, “Chronic inflammation (inflammaging) and its potential contribution to age-associated diseases,” The Journals of Gerontology, vol. 69, supplement 1, pp. s4–s9, 2014
2. L. Pickart, “The human tri-peptide GHK and tissue remodeling,” Journal of Biomaterials Science, Polymer Edition, vol. 19, no. 8, pp. 969–988, 2008
3. H. R. Choi, Y. A. Kang, S. J. Ryoo et al., “Stem cell recovering effect of copper-free GHK in skin,” Journal of Peptide Science, vol. 18, Article ID 685G690, pp. 685–690, 2012.
4. S. Jose, M. L. Hughbanks, B. Y. Binder, G. C. Ingavle, and J. K. Leach, “Enhanced trophic factor secretion by mesenchymal stem/stromal cells with Glycine-Histidine-Lysine (GHK)- modified alginate hydrogels,” Acta Biomaterialia, vol. 10, pp. 1955–1964, 2014
5. L. Pickart, J. M. Vasquez-Soltero, F. D. Pickart, and J. Majnarich, “GHK, the human skin remodeling peptide, induces anti-cancer expression of numerous caspase, growth regulatory, and DNA repair genes,” Journal of Analytical Oncology, vol. 3, no. 2, pp. 79–87, 2014.
6. K. Yano, J. S. Grove, R. Chen, B. L. Rodriguez, J. D. Curb, and R. P. Tracy, “Plasma fibrinogen as a predictor of total and cause-specific mortality in elderly Japanese-American men,” Arteriosclerosis, Thrombosis, and Vascular Biology, vol. 21, no. 6, pp. 1065–1070, 2001.
7. M. Benderly, E. Graff, H. Reicher-Reiss, S. Behar, D. Brunner, and U. Goldbourt, “Fibrinogen is a predictor of mortality in coronary heart disease patients,” Arteriosclerosis, Thrombosis, and Vascular Biology, vol. 16, no. 3, pp. 351–356, 1996.
8. C. L. Carty, P. Heagerty, S. R. Heckbert et al., “Interaction between fibrinogen and IL-6 genetic variants and associations with cardiovascular disease risk in the cardiovascular health study,” Annals of Human Genetics, vol. 74, no. 1, pp. 1–10, 2010.
9. N. R. Jana, “Protein homeostasis and aging: role of ubiquitin protein ligases,” Neurochemistry International, vol. 60, no. 5, pp. 443–447, 2012.
10. N. Chondrogianni, M. Sakellari, M. Lefaki, N. Papaevgeniou, and E. S. Gonos, “Proteasome activation delays aging in vitro and in vivo,” Free Radical Biology & Medicine C, vol. 71, pp. 303– 320, 2014.
11. N. Chondrogianni, M. Sakellari, M. Lefaki, N. Papaevgeniou, and E. S. Gonos, “Proteasome activation delays aging in vitro and in vivo,” Free Radical Biology & Medicine C, vol. 71, pp. 303– 320, 2014.
12. P. J. Hohensinner, J. J. Goronzy, and C. M. Weyand, “Targets of immune regeneration in rheumatoid arthritis,” Mayo Clinic Proceedings, vol. 89, no. 4, pp. 563–575, 2014.
13. B. Debrabant, M. Soerensen, F. Flachsbart et al., “Human longevity and variation in DNA damage response and repair: study of the contribution of sub-processes using competitive gene-set analysis,” European Journal of Human Genetics, vol. 22, no. 9, pp. 1131–1136, 2014.
14. I. S. Young and J. V. Woodside, “Antioxidants in health and disease,” Journal of Clinical Pathology, vol. 54, no. 3, pp. 176–186, 2001.
15. Y. Hong, T. Downey, K. W. Eu, P. K. Koh, and P. Y. Cheah, “A ‘metastasis-prone’ signature for early-stage mismatch-repair proficient sporadic colorectal cancer patients and its implications for possible therapeutics,” Clinical and Experimental Metastasis, vol. 27, no. 2, pp. 83–90, 2010
16. P. V. Peplow and G. D. Baxter, “Gene expression and release of growth factors during delayed wound healing: A review of studies in diabetic animals and possible combined laser phototherapy and growth factor treatment to enhance healing,” Photomedicine and Laser Surgery, vol. 30, no. 11, pp. 617–636, 2012.
17. K. Deonarine, M. C. Panelli, M. E. Stashower et al., “Gene expression profiling of cutaneous wound healing,” Journal of Translational Medicine, vol. 5, article 11, 2007.
18. P. J. Murray and S. T. Smale, “Restraint of inflammatory signaling by interdependent strata of negative regulatory pathways,” Nature Immunology, vol. 13, no. 10, pp. 916–924, 2012.
19. T. Arodz, D. Bonchev, and R. F. Diegelmann, “A network approach to wound healing,” Advances in Wound Care, vol. 2, no. 9, pp. 499–509, 2013.
20. Schlesinger D.H., Pickart L., Thaler M.M. Growth-modulating serum tripeptide is glycyl-histidyl-lysine. Experientia. 1977;33:324–325. doi: 10.1007/BF02002806
21. P. Li, H. M. Nielsen, and A. Mullertz, “Oral delivery of peptides ¨ and proteins using lipid-based drug delivery systems,” Expert Opinion on Drug Delivery, vol. 9, no. 10, pp. 1289–1304, 2012.
22. J. Swaminathan and C. Ehrhardt, “Liposomal delivery of proteins and peptides,” Expert Opinion on Drug Delivery, vol. 9, no. 12, pp. 1489–1503, 2012.
23. Loren Pickart et al. The Human Tripeptide GHK-Cu in Prevention of Oxidative Stress and Degenerative Conditions of Aging: Implications for Cognitive Health, Oxid Med Cell Longev. 2012; 2012: 324832.

• Beschrijving
• Samenstelling
• aanbevelingen voor gebruik>

• Beschrijving
• Samenstelling
• aanbevelingen voor gebruik>

Buiten het bereik van jonge kinderen houden. Koel, droog en op een donkere plaats bewaren.
Uitsluitend voor onderzoek. Product is niet bestemd voor menselijke consumptie.